Udako printzea

Lehenengo maitasunaren itzala jantzi du gaur oroimenak. Ez dakit zergatik, baina joan denbora ala etorri, lehenengo maitasuna beti dago zain nire oroitzapenak noiz harrapatu eta nik haien menpe geratzen naiz, ekaitzaren menpe. Eta behin eta berriz galdera bera egiten diot nire buruari: gogoratzen al nauzu zuk ere noizean behin?

Gogoan al duzu uda hura? Umeak besterik ez ginen, nagusiak izan nahi ginen ume inozoak, oporretan hondartza ezezagun baten ertzan. Oraindik ez genekien, baina uda hura ezberdina izango zen, gure bihotzetan inoiz amatatuko ez den uda.

Hotelean lehenengo gaua zen, diztiratsua eta promesaz  betea, eta han nintzen ni, nire soinekorik politena soinean, bakar-bakarrik dantzalekuaren izkin ilun bakarti batean, nire printzea noiz etorriko zain. Neskato inozo baten fantasia gozoak besterik ez ziren, baina orduan zuk etorri zinen. Egia esan, hainbeste denbora pasa da zein zure aurpegia lainotu zaidan nire memoriaren iluntasunean, baina oraindik ere naiz une haren gatibu, zure irribarre zuriaren preso... Inoiz ez dut ahaztuko, milioika gau gure oroimena lainotzen badute ere, zure begi ilunen argia, zure ezpainetan dantza egiten zuen irribarre zuria, zure begi ilunen ispiluan islatzen zen ilargi erdia.

Eta gau hartan niregana etorri zinen zure irribarre zuria begi beltzetan dantzari. Eskua niregana hurbildu eta galdera bakar batekin ene bihotza lapurtu zenuen.

-Nirekin dantzatuko al zenuke?

Ba al dakizu? Inoiz ez dut aitortu, baina zu izan zinen nire lehen printzea eta denbora pasata ere, egunak bata bestearen atzean ihes egin badute ere, zu izango zara ene bihotzaren printze bakarra. Zure ostean behin eta berriro maite izan dut, zu ez diren beste gizon asko, baina ene printzea zu baino ez zara. Ez al da hori lehenengo maitasunaren magia?

Baina atzera bueltatuz, oroimenen errienura, instant hartan, zuk eskanitako eskua hartu nuenean, han hasi zen dena. Momentu batean, segundo batean, erabaki txiki batekin, inoiz ahaztuko ez dudan istorioa hasi zen, gure istorioa. Handik aurrera ez dago atzera egiterik.

Gogoan al duzu? Elkarrekin topatzeko edozein aitzakia asmatzen genuen. Gu bai gezurtien errege!

Gogoan al dituzu itsasertzetik paseo luzeak? Igarotako gauak izarrenpean bata bestearen aurpegira begira, beti soslai eta sekretuan?

Gogoan al dituzu zentzurik gabeko hitzak? Luzatzen ziren solasak? Asmatzen genituen jolasak?

Nik oraindik ere gogoratzen dut zure eskuak nire eskua hartu zuen lehenengo eguna, biok urduri eta biok pozik, beste aldera begira baina elkarrekin. Eta nire lehenengo musua sekretuan lapurtu zenidanean eguzki azken izpiek begiratzen ez zutenean.

Ikusten ditut oraindik ere helduen irribarreak elkarrekin ikusten gintuztenean, jakitunen erdi irria.

Eta zu, zu gogoan zaitut nahi ala ez nahi.

Baina dena bezala, bizitzaren moduan, uda hura ere amaitu egin zen eta agur esan genuen hotel baten atean. Agur. Beti gordeko dut bihotzean zure begi ilunen tristura, ilargiak argitzen ez duen laku baten moduan. Instant batez denbora gelditu zen gure inguruan  eta haizeak eraman zituen gure azken hitzak, baina jeloskor gorde dut zure azken musuaren zapore gozoa ezpainetan.  Eta inork aurkituko ez duen kaxoi sekretu baten sakonean bizi da azken momentuan oparitu zenidan eskumutur xumea, zure agurraren zauria, gure maitasunaren eskara.

Hitz eman genuen hurrengo udan etorriko ginela hondartza berberera, berriz aurkitu eta elkartuko ginela. Baina egun hartatik hainbeste uda pasa dira... eta inoiz ez naiz gure oraimenentako hondartzara behin ere itzuli. Eta noizean behin galdetzen diot nire buruari: itzuli al zinen zu? Itxoin al zenuen hainbeste maitatu genuen eta maitatu gineneko itsasertze urrun hartan?

Edo ahaztu al duzu neskato argal eta amezlari hura? Zure eskuak, zure ezpainak, zure begiak...lapurtu nahi zituen bahitzaile xistrin hura?

Nik noizean behin zugan pentsatzen dut. Itzuli ez banintzen ere, bilatu ez bazintudan ere, beldur bainintzen zuk ahaztu ote ninduzun... oraindik ere batzuetan, zure begien agurra bezalakoxea diren gau ilun tristeetan, gure oroimenen parketik ibiltzen naiz paseoan. Zu maite zintudanetik, umearen mozorroa atzean utzi nuen uda hartatik, egunak eta gauak agurtu dira amaigabe, eta behin eta berriz maitemindu naiz, gizon hau ala bestea maite izan ditut; baina inoiz ez zu maite zintudan moduan, inoiz ez... Zu izan baizinen lehena, zuk lapurtu baizenuen nire bihotza eta inoiz ez zenuen bueltatu, zu izan baizinen nire printze bakarra... gaztaroko ametsen itsasertzean jaio zen  udako printzea.