Istorioen istorioak

"Bazen behin" hasi ohi dira ipuin guztiak, baina ez istorio guztiak. Istorio baten kontakizuna edonondik has daiteke: hasieratik, erditik, baita amaieratik ere. Baina gizakion istorioa gehienetan orro batekin hasten da, negar ozen batekin, jaio izanaren oihua, bizi izanarena.

Honela hasi ote zen ere unibertsoaren istorioa? Orro batekin? Negar ozenarekin? Bizirik egotearen oihuarekin? BIG BANG...

Nik istorio guztiak kontatu nahi nituzke: zurea, nirea, unibertsoarena... Hasiera hasieratik eta amaierarik gabe. Nik istorio guztiak irakurri nahi nituzke: milioika urteko istorioak, segundo honetakoak... Bakoitzak badu zer kontatu eta. Inguruneak nahi luke ere bere istorioa idatzi eta nik nahi nituzke ezagutu, dastatu, laztandu...

Ezin ditut istorio guztiak kontatu, baina batzuk kontatuko ditut, guztien apur bat agian. Gozatu dezagun idazten eta irakurtzen. Gozatu ditzagun une bakoitzeko bizitzak. Dastatu ditzagun bakoitzaren istorioak, bai hemengoak, bai ametsen erreinukoak. Ametsak ere gure istorioaren parte baitira.

Nik idatziko ditut istorioak zuretzat, niretzat....

Istorioen Kontalaria

Nire gitarraren abestia

Hitzekin eta hitzik gabe
nire gitarrari abesten diot penak,
akorde bat eta bestearen artean
zure izena atera da jolasera.

Beti bezala nire bihotza zure eskuetan
nire gitarrarekin negarrean
zu noiz etorriko zain,
abestiak bakardade hutsean.

Nire gitarrari gustatzen zaio zure izena
beti aurkitzen du zuri abesteko unea,
baina zuk inoiz ez duzu entzuten
beti zara beste maitasunen zale
baina nire gitarrari lekurik ez.

Zure bihotza lapurtu nahi nuke

Begirada bakar batekin
nire gitarrak badaki non zauden
eta bidera irteten da abestera
berdin zaio eta zein den unea

Beti du zuretzat astia eta abesti berria
akorde bat eta biren artean
zuretzat melodia
abestiak zure izenean.

Nire gitarrari gustatzen zaio zure izena

beti aurkitzen du zuri abesteko unea,

baina zuk inoiz ez duzu entzuten

beti zara beste maitasunen zale

baina nire gitarrari lekurik ez.

Zure bihotza lapurtu nahi nuke

Bai,

zure bihotza lapurtu nahi nuke

nire kanta hutsekin

sentimenduz beteriko

akorde sinpleekin

Emango al didazu astirik?

Entzuidazu behingoz

zuretzako abestiekin

airea dut jantziko!

Nire gitarrari gustatzen zaio zure izena

beti aurkitzen du zuri abesteko unea,

baina zuk inoiz ez duzu entzuten

beti zara beste maitasunen zale

baina nire gitarrari lekurik ez.

Zure bihotza lapurtu nahi nuke,

bai,

zure bihotza lapurtu nahi nuke.

Bizitza bola batean

Gauero ohea hotz da. Bakoitza punta batean, bata bestearengandik urrun, bizkarra bizkarrari begira eta inoiz elkarri ukitu gabe.

Goizean Nerea esnatzen denean Jon jada ez dago. Lanera irten da goiz agurrik esan gabe. Egun on esaten dio geratzen den kafe hotzak eta azkar gosaldu ondoren lanera irteten da.

Eguerdian ez da etxera bueltatzen bazkaltzera. Badaki Jon han dagoela eta plastikozko tupper batetik jaten ditu aurreko eguneko soberakinak.

Arrastian bueltatzen da etxera nekatuta, laneguna luzea eta aspergarria izan da. Jon ez dago etxean, beti bezala irten da korri egitera eta bakar bakarrik afaltzen du gose baita, tupperreko bazkaria ez da nahikoa izan.

Jon iristen denerako ilun da jada. Baliteke lagunekin aurkitu izana, baliteke laguna emakumezkoa izatea. Nereak ez du galdetzen, ez du jakin nahi. Masailean musu hotz batekin agurtzen du. Eguneroko galdera berberak, bizitzarako beharrezkoa den erritual baten giza. 

Zer moduz? 

Zelan lana?

Nekatuta al zaude?

Eta betiko erantzunak, emoziorik gabeko gehiegi  irakurritako gidoia. Senar-emaztearen antzezlana amaitu da eta Jon afaltzera doa telebistan kirola ikusten duen bitartean, Nerea berriz, logelara gaueko mahaitxoan utzitako eleberria irakurtzera. 

Hamarretan puntuan Jon logure da eta argia itzali eta ohera sartzen da. Nerea ez du lo egiteko gogorik oraindik eta gaueko mahaitxoaren lanpara txikia pizten du. Jon hitzik gabe bizkarra ematen dio eta burua maindirepean ezkutatu. Laster lo dago eta Nerea irakurtzen jarraitzen du, bakar bakarrik gauaren isiltasunean.  Bularrean aspaldi sentitzen du min txikia, bihotzaren aldean, baina ez dio kasurik egiten. Penari ez dio hitz egiten uzten eta bere ahotsa liburuan barrena itotzen du.

Ez du lo egin nahi. Badaki bihar gaur bezalakoxea izango dela. Eta hurrengoa eguna berdin-berdina. Baina lanera joan beharko da goizean eta ezin da logure izan. Azkenik liburua utzi eta argia itzaltzen du. 

Eta hurrengo egunean ordu berdinean esnatuko da eta lanera joango da eta tupper batetik bakarrik bazkaldu eta etxera bueltatzean ez da inork egongo bera agurtzeko eta bakarrik ere lo hartuko du. Eta honela jarraituko dute egunak, bata bestearen atzean, amaierarik gabeko errenkada, gabonetako kristalezko elur-bola horietako batean biziko balitz bezala, behin eta berriz norbaitek buelta ematen dion bola batean, behin eta berriz egun bera bizitzeko.