Erlojua isildu da eta berarekin mundua. Ohetik altxatzen naiz. Gauerdia pasa da. Unea iritsi da, gauero bezala. Hamairugarren ordua da. Erlojuetan existitzen ez den ordu bakarra, egunaren ordu sekretua. Isilpean ibiltzen naiz, logelako iluntasunean iheslaria, maitale sekretuaren legez. Leihoa beti bezala nire zain dago, gaueko munduari atea. Kortinen artean izkutatzen naiz, iluntasunarekin soilik jantzita eta leihotik bestalde begiratzen dut, adi-adi, isiltasunaren entzule. Gauero bezala ikusten dut neskatxa ibiltzen kalean behera, gauaren mantua soinean. Kaleko argiek ihes egiten diote, bere inguruan dantzari biluziak baina neskatxa inoiz ukitu gabe, iluntasunaren alaba. Kalean behera desagertzen da, berarekin darama gauaren mantua. Kaleko argiek berriz ere jolasten dute iluntasunarekin, hatz horiak luzatuz errepidean behera, neskatxaren betiereko jazarpenean.
Erlojuaren orratzak esnatzen dira eta haiekin mundua. Soinuak bueltatzen dira pixkanaka-pixkanaka, leunki... haizearen hotsa, aitaren zurrungak, txakur bakarti baten ulu tristea... Hamairugarren ordua amaitu da. Iluntasunaren ordu sekretua, misterioen ordua, sorginen ordua, mamuen ordua, ametsen ordua... eta... eroen ordua.
